ท่านผู้นี้คือ ประธานาธิบดีรัสเซีย เกิดที่นครเลนินกราด (เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก) เมื่อ 7 ตุลาคม 1952 ( พ.ศ.2495) วลาดีมีร์ วลาดีมีโรวิช ปูติน บุตรของนายวลาดีมีร์ สปีรีโตโนวิช ปูติน (ช่างขาพิการในโรงงานเหล็กตู้รถไฟ) กับนางมาเรีย อีวานอฟนา ปูติน (คนกวาดถนน รับจ้างขนขนมปัง ยามเฝ้าร้าน และทำงานทุกอย่างที่มีคนจ้าง) เกิดตอนแม่อายุ 41 ปี ครอบครัวนี้บุตรชาย 3 คน คนโตตายตอนอายุ 2 เดือน คนที่สองตายเพราะโรคคอตีบ คนที่ 3 ร่างกายผอมแห้งแรงน้อยไม่สมบูรณ์ เรียนหนังสือไม่เก่ง แต่ก็สามารถพัฒนาตัวเองจนกลายมาเป็นประธานาธิบดีสหพันธรัฐรัสเซีย เป็นผู้อพยบรุ่นที่ 3 มาจากมณฑลซันตง สาธารณรัฐประชาชนจีน คุณปู่ของปูติน ชื่อ หลัวผู่ถิง หรือมีชื่อรัสเซียว่า "สะพีลีตง ปูติน" ในช่วงปลายราชวงศ์ชิง ได้ติดตามเพื่อนบ้านย้ายจากมณฑลซันตง ไปตั้งรกรากที่เมืองซี ซื่อ มณฑลเฮยหลงเจียง วลาดิเมียร์ ปูติน ประธานาธิบดีรัสเซีย "วลาดิเมียร์ ปูติน" เกิดวันที่ 7 ตุลาคม ปี ค.ศ. 1952 (พ.ศ.2495) ที่เมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เป็นผู้อพยบรุ่นที่ 3 มาจากมณฑลซันตง สาธารณรัฐประชาชนจีน คุณปู่ของปูติน ชื่อ หลัวผู่ถิง หรือมีชื่อรัสเซียว่า "สะพีลีตง ปูติน" ในช่วงปลายราชวงศ์ชิง ได้ติดตามเพื่อนบ้านย้ายจากมณฑลซันตง ไปตั้งรกรากที่เมืองซีซื่อ มณฑลเฮยหลงเจียง https://www.newtv.co.th/m/news/?id=20622 เพราะ "รองเท้า" คู่นั้น ที่เปลี่ยนโชคชะตาของโลกใบนี้ พ่อของสหายเก่าแก่คนหนึ่งเล่าเรื่องเก่าๆ ให้ฟังนานมากแล้วว่า ... ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาของสงครามโลกครั้งที่ 2 นาซีเยอรมันยึดนครเลนินกราด (เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก) ไว้หลายเดือนแล้ว ชาวเมืองอดอยากล้มตาย ทั้งจากสงคราม โรคระบาด และขาดอาหาร บ้านของพ่ออยู่กลางเมืองในสมรภูมิรบพอดี ต้องคอยหลบกระสุนกับระเบิดเกือบตลอด 24 ชั่วโมง แต่ถึงกระนั้นจะอยู่แต่ในบ้านก็ไม่ได้ จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตออกไปหาอาหารมาประทังชีวิต พ่อเองก็เป็นทหาร แต่ถูกระเบิดบาดเจ็บที่ขาจนทุพพลภาพ วันหนึ่งในขณะที่พ่อรอแม่กลับบ้าน คิดว่า อย่างน้อยมีขนมปังติดมือมาสักปอนด์ก็ยังดี เพราะนอกจากลูกชาย คนโตที่เสียชีวิตไปแล้ว ที่บ้านยังมีลูกชายเล็กๆ อีกคนหนึ่งที่ตั้งตารออาหารจากแม่ รอแล้วรอเล่าแม่ก็ไม่กลับมาสักที เสียงปืนต่อสู้อากาศยาน เสียงระเบิด เสียงปืนของการต่อสู้ภาคพื้นดินรัวถี่ยิบ เป็นเวลานานกว่าเสียงเหล่านั้นจะเงียบลง แต่แม่ก็ยังไม่กลับบ้าน แม่อาจหลบระเบิดอยู่ที่ไหนสักแห่ง เสียงรถทหาร เสียงไซเรนจากรถพยาบาล การเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บ ทันใดนั้นมีรถบรรทุกคันหนึ่งที่ขนศพคนที่ตายจากการโจมตีของนาซีเยอรมัน สุมๆ กันมาจอดตรงหน้าพอดี เพื่อจะรีบนำไปฝังในหลุมฝังศพรวมที่นอกเมือง พ่อมองดูศพเหล่านั้นโดยปราศจากความรู้สึกใดๆ มันมีแต่ความชาชินที่เห็นภาพแบบนี้ทุกๆ วัน ได้แต่คิดว่าเมื่อไรสงครามจะยุติเสียที บ้านเกิดของพ่อและที่อยู่ของครอบครัวจะได้สงบสุขสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ ขณะที่คิดคำนึงอยู่นี้ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น "รองเท้า"...มันช่างเหมือนกับรองเท้าที่พ่อซื้อให้แม่เสียเหลือเกิน ด้วยความสงสัยจึงขออนุญาตทหารที่คุมรถขึ้นไปดูศพที่สวมรองเท้าคู่นั้น ภายในรถที่มีศพกองสุมกันอยู่จำนวนมาก พ่อจับตามองรองเท้าคู่นั้นไว้ มือก็เลื่อนขยับศพอื่นๆ ที่ทับศพล่างสุดที่สวมรองเท้าคู่นั้นออก และแล้วพ่อก็มองเห็นแม่...พ่อรีบบอกทหารที่ขับรถว่า ศพนั้นคือภรรยาของเขา และขอนำศพภรรยาไปฝังเอง ซึ่งทหารก็เข้ามาช่วยยกร่างของแม่ลงมา และสังเกตเห็นว่าแม่ยังหายใจอยู่ แม้จะอ่อนแรงเต็มทีก็ตาม พ่อพยายามจะรีบนำแม่ส่งโรงพยาบาล แต่ทหารคนนั้นเตือนพ่อว่าแม่บาดเจ็บสาหัสมาก ถ้าเคลื่อนย้ายไปโรงพยาบาลอาจเป็นอันตราย ให้รอรถพยาบาลดีกว่า ซึ่งกว่ารถพยาบาลจะมาถึงพ่อบอกว่ามันนานมาก และนาทีนั้นพ่อไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว นอกจากอธิษฐานขอพรพระเจ้า ในที่สุดแม่ที่อดทนต่ออาการหนักหนาสาหัสผ่านการรักษาอยู่นานหลายเดือนจนหายเป็นปกติ ในระหว่างนั้นก็มีข่าวร้ายมาถึงครอบครัวนี้อีก คือลูกชายคนโตเสียชีวิต ส่วนลูกชายคนเล็กที่ถูกแยกจากพ่อแม่ไปเลี้ยงในศูนย์อภิบาลเด็กเล็กป่วยด้วยโรคคอตีบเสียชีวิตไปแล้วเช่นเดียวกัน ศพถูกนำไปฝังในหลุมศพรวมชานเมืองเลนินกราด พอสงครามยุติ ครอบครัวนี้เหลือกันอยู่แค่ 3 คน พ่อ แม่ และยาย เท่านี้เองจริงๆ ญาติพี่น้องอื่นๆ ตายหมดไม่เหลือสักคนเดียว สามีภรรยากลับมาใช้ชีวิตตามปกติ ตอนนั้นแม่ซึ่งมีอายุ 43 ปีแล้วเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา ลูกหลงมาเกิดทดแทนลูกสองคนที่ครอบครัวนี้เสียไประหว่างสงคราม วันที่ 7 ตุลาคม ค.ศ.1952 ลูกชายคนสุดท้องที่เป็นลูกคนเดียวของครอบครัวนี้ก็ถือกำเนิดขึ้นมา ใครจะคิดว่าอีกหลายสิบปีต่อมาเด็กชายคนนี้จะเติบโตขึ้นกลายเป็นประธานาธิบดีของประเทศที่มีดินแดนกว้างใหญ่ไพศาลที่สุดในโลก เป็นประธานาธิบดีที่มีอิทธิพลต่อความเปลี่ยนแปลงของโลกอย่างมหาศาล ใครจะคิด...ว่า "รองเท้า" คู่นั้น จะมีผลเปลี่ยนโชคชะตาของโลกใบนี้